Ölmeden Kefen Giymek

Bunalım Modu - Kefenim Kayıp.

Bu aralar kendimi gerçekten de gerek ruhsal gerekse özellikle de fiziksel olarak kötü hissediyorum. Ruhsal olarak ağır bir pskolojik çöküntüye girmenin en büyük başlıca nedeni yaşamış olduğum hastalıklardan dolayı diye düşünüyorum. Hastalıklar diyorum çünkü kanser hastalığı diye tek bir kelimeyle ifade edilen bu durumun inanın sağlığım açısından vücudumun tamamını ele geçirmiş ve beraberinde birçok sağlık sorununu da getirdiğini söyleyebilirim. Dışarıya çıkmak istediğim zamanlarda hemen dışarıya çıkamıyorum ve psikolojik olarak akıl almaz bir biçimde travma içerisindeyim. Özellikle çok ağır sancılarımın olması, sadece bunun için söyleyebileceğim tek bir şey o an için Allah'ın canımı almasını istemek ve bunun gerçekleşmesi en büyük dileğimdir. 

Her ne kadar ölüm isteğinde bulansam da her defasında bu durumun gerçekleşmeyeceğini bildiğim halde tekrar tekrar ölüm isteğini dile getirerek Allah'a karşı olan yakarışlarım veya sizlerin deyimiyle kendime ettiğim dualar belki günün birinde kabul olur düşüncesiyle ölüm isteğinden pes etmiyorum. Hayatıma bakıyorum da öyle çok büyük günahlarımın olduğunu sanmıyorum. Evlenmek istediğim zamanlarda aileme götürdüğüm kızların, ailemin onları kabul etmeyişine hiç bir zaman aklım ermiş değil.  Şuan ki yaşadığım travmaları göz önüne alırsam hiç ama hiç aklım almıyor. Çok da önemli değil açıkçası. Hem bu durumu takacak gücüm yok. Takatim de kalmadı. Ölmeden kefen giymek en büyük hayalimdir. Yaşarken bir ölünün çektiği azaptan çok daha ağır vakaları yaşıyorum diye düşünüyorum.  Gerçektende canımın çok çok yandığı belirtmek istiyorum. Özellikle son iki yılı göz önüne aldığımda hayatımın bittiğine şahit oluyorum. Eriyip giden dondurma gibiyim.  Yaz aylarını yaşamak istiyorum ama temmuz ve ağustos sıcaklarında bile çok kötü üşüyorum. Herkesin sıcaklardan bunaldığı zamanlarda, benim ise sıcaklardan bile olumsuz etkilenip kardan adam heykeli gibi eridiğim durumu yaşıyorum. Yer demir gök bakır misali.. Aşağı tükürsem sakal, yukarı tükürsem bıyık... Dört duvar arasına alınmış ve hücre hapsinde bir hayat yaşıyorum. Dile getirmek istediğim o kadar çok durumlarım var ki... Anlatamıyorum,  yazamıyorum... 

Lavabo sorunum ayrı bir dert. Zamansız durumlarda yere düşüp bayılmak ap ayrı bir dert.. Uyandıktan sonra bir yerlerimi kırmam çok daha farklı bir dert. Lavabo da iken kanamalar farklı bir lanet duygusu.. Farkında olmadan altına işemek.  İşemek istediğimde idrarın gelmemesi. Büyük lavabo sorunu yaşamak. Bazen çevremdeki her şeyi çift görmeye ve hatta çift görsellerin katlanarak birden çok görüntülerin karşıma çıkması... Kap kara bulutların beni ele geçirip yere düşmem.. Ağrılarımın aşırıya kaçıp gözlerimi kapatmaya çalışmam.. gibi çok daha farklı sorunları da dile getirmeye çalışamıyorum artık.

Tükeniyorum her geçen gün.  Tükenmişlik sendromunda değilim.  Tükenmiş birinin hayata halâ sarılmaya çalışması ama netice itibariyle her defasında olumsuzluk ile sonuçlanması. Bitmişim zaten..

.

---

Akblog.NET